viernes, 16 de diciembre de 2011

Muerto de amor


Ajo de agónica plata
la luna menguante, pone
cabelleras amarillas
a las amarillas torres.

 sigue.....

Federico García Lorca

martes, 8 de noviembre de 2011

Alfonsina y el mar - Félix Luna y Ariel Ramírez

Por la blanda arena que lame el mar
su pequeña huella no vuelve más,
un sendero solo de pena y silencio llegó
hasta el agua profunda.
Un sendero solo de penas mudas llegó
hasta la espuma.

Sabe Dios qué angustia te acompañó
qué dolores viejos, calló tu voz
para recostarte arrullada en el canto
de las caracolas marinas.
La canción que canta en el fondo oscuro del mar
la caracola.

Te vas Alfonsina con tu soledad,
¿qué poemas nuevos fuiste a buscar?
Una voz antigua de viento y de sal
te requiebra el alma y la está llevando
y te vas hacia allá como en sueños,
dormida, Alfonsina, vestida de mar.

Cinco sirenitas te llevarán
por caminos de algas y de coral
y fosforescentes caballos marinos harán
una ronda a tu lado.
Y los habitantes del agua van a jugar
pronto a tu lado.

Bájame la lámpara un poco más,
déjame que duerma nodriza en paz
y si llama él no le digas que estoy
dile que Alfonsina no vuelve.
Y si llama él no le digas nunca que estoy,
di que me he ido.

Ésta la cantaba Mercedes Sosa.

miércoles, 26 de octubre de 2011

Cal as nubes no espazo sin límites - Follas novas - Rosalía de Castro

Cal as nubes no espazo sin límites
 errantes voltexan!
 Unhas son brancas,
 outras son negras;
 unhas, pombas sin fel me parecen,
 despiden outras
 luz de centela...

    Sopran ventos contrarios na altura
 i á desbandada,
 van levándoas sin orden nin tino,
 nin en sei pra onde,
 nin sei por que causa.

    Van levándoas, cal levan os anos
 os nosos ensoños
 i a nosa esperanza.

domingo, 18 de septiembre de 2011

El Gaucho Martin Fierro - José Hernández

Aquí me pongo a cantar
Al compás de la vigüela,
que el hombre que lo desvela
una pena estrordinaria,
como la ave solitaria
con el cantar se consuela.

Pido a los santos del cielo
que ayuden mi pensamiento:
les pido en este momento
que voy a cantar mi historia
me refresquen la memoria
y aclaren mi entendimiento.

Vengan santos milagrosos,
vengan todos en mi ayuda
que la lengua se me añuda
y se me turba la vista;
pido a mi Dios que me asista
en una ocasión tan ruda.

Yo he visto muchos cantores,
con famas bien otenidas
y que despues de alquiridas
no las quieren sustentar:
parece que sin largar
se cansaron en partidas.

Mas ande otro criollo pasa
Martin Fierro ha de pasar;
nada lo hace recular
ni las fantasmas lo espantan,
y dende que todos cantan
yo tambien quiero cantar.

Cantando me he de morir,
cantando me han de enterrar
y cantando he de llegar
al pie del eterno Padre;
dende el vientre de mi madre
vine a este mundo a cantar.

Que no se trabe mi lengua
ni me falte la palabra;
el cantar mi gloria labra
y, poniéndomé a cantar,
cantando me han de encontrar
aunque la tierra se abra.

Me siento en el plan de un bajo
a cantar un argumento;
como si soplara el viento
hago tiritar los pastos.
Con oros, copas y bastos
juega alli mi pensamiento.

Yo no soy cantor letrao
mas si me pongo a cantar
no tengo cuándo acabar
y me envejezco cantando:
las coplas me van brotando
como agua de manantial.

Con la guitarra en la mano
ni las moscas se me arriman;
naides me pone el pie encima,
y, cuando el pecho se entona,
hago gemir a la prima
y llorar a la bordona.

Yo soy toro en mi rodeo
y torazo en rodeo ajeno;
siempre me tuve por güeno
y si me quieren probar,
salgan otros a cantar
y veremos quién es menos

No me hago al lao de la güeya
aunque vengan degollando;
con los blandos yo soy blando
y soy duro con los duros,
y ninguno en un apuro
me ha visto andar tutubiando.

En el peligro !qué Cristos!
el corazón se me enancha,
pues toda la tierra es cancha,
y de eso naides se asombre;
el que se tiene por hombre
ande quiera hace pata ancha.

Soy gaucho, y entiéndaló
como mi lengua lo esplica:
para mi la tierra es chica
y pudiera ser mayor;
ni la víbora me pica
ni quema mi frente el sol.

Nací como nace el peje
en el fondo de la mar;
naides me puede quitar
aquello que Dios me dio:
lo que al mundo truje yo
del mundo lo he de llevar.

Mi gloria es vivir tan libre
como el pájaro del cielo;
no hago nido en este suelo
ande hay tanto que sufrir,
y naides me ha de seguir
cuando yo remuento el vuelo.

Yo no tengo en el amor
quien me venga con querellas;
como esas aves tan bellas
que saltan de rama en rama,
yo hago en el trébol mi cama,
y me cubren las estrellas.

Y sepan cuantos escuchan
de mis penas el relato
que nunca peleo ni mato
sino por necesidá
y que a tanta alversidá
sólo me arrojó el mal trato.

Y atiendan la relación
que hace un gaucho perseguido,
que padre y marido ha sido
empeñoso y diligente,
y sin embargo la gente
lo tiene por un bandido.

Más información

Versión completa

lunes, 25 de julio de 2011

Zamba para mi - Ignacio B. Anzoategui

Está tu sombra en cada una
de las cosas que miro en el recuerdo,
pero al mirar hacia adelante
todo está nuevo, amor, todo está nuevo.

Pasaron cosas importantes
que a veces se me trepan al recuerdo
y desde allí se me descuelgan
como si nunca, amor, hubieran muerto.

Ya no doy vuelta la cabeza,
es que me importan menos los recuerdos.
Estoy naciendo cada día,
estoy tratando de mirarme adentro.

De la vida ya vivida
he desterrado el arrepentimiento.
Tengo mi vida entre las manos
y es todo el tiempo, amor, ya no hay más tiempo.

Solo Dios sabe lo que viene,
no me interesa más lo que está lejos.
Mi vida es todo lo de ahora,
mi vida entera es todo este momento.

Ésta se la escuché recitar a Federico Peralta Ramos en el programa de Tato y nunca supe qué era hasta que comenzó internet y fué una de las primeras cosas que busqué.

lunes, 18 de julio de 2011

A Rosalía - Curros Enríquez

Do mar pola orela
mireina pasar,
na frente unha estrela,
no bico un cantar.

A musa dos pobos
que vin pasar eu,
comesta dos lobos,
comesta se veu

E vina tan sola
na noite sin fin,
¡Que ainda recei pola probe da tola
eu, que non teño que rece por min!.

Os ósos son dela, que vades gardar.
¡Ai dos que levan na fronte unha estrela!
¡Ai dos que levan no bico un cantar!

Manuel Curros Enríquez

Más

viernes, 6 de mayo de 2011

Isle of Innisfree

I've heard some folks who say that I'm a dreamer
And I've no doubt there's truth in what they say
But sure a body's bound to be a dreamer
When all the things he loves are far away
And precious things are dreams unto an exile
they take him o'er a land across the sea
Especially when it happens you're and exile
from that dear lovely Isle of  Innisfree.

Chorus:
And when the moonlight peeps across the rooftops
 of this great city, wondrous though it be
I scarcely feel it's wonder or it's laughter
I'm once again back home in Innisfree

I wonder o'er green hills, through dreamy valleys
And find a peace no other land could know
I hear the birds make music fit for angels
And watch the rivers laughing as they flow.

But dreams don't last though dreams are not forgotten
And soon I'm back to stern reality
But though they pave the footpaths here with gold dust
I still would choose my Isle of Innisfree.

Richard Farrelly

martes, 3 de mayo de 2011

Ti onte, mañán eu

retrato de la poetisa gallega Rosalía de castro en blanco y negro
    Caín tan baixo, tan baixo,
 que a luz onda min non vai;
 perdín de vista as estrelas
 e vivo na escuridá.

   Mais, agarda... ¡o que te riches
 insensibre ó meu afán!
 Inda estou vivo... inda podo
 subir para me vingar.

   Tirá pedras ó caído,
 tiraille anque sea un cento;
 tirá... que, cando caiades,
 hanvos de face-lo mesmo.

                                Rosalía de Castro - Follas Novas

domingo, 1 de mayo de 2011

The Mountains of Mourne

Oh, Mary, this London's a wonderful sight
With people here working by day and by night
They don't sow potatoes, nor barley nor wheat
But there' gangs of them digging for gold in the streets
At least when I asked them that's what I was told
So I just took a hand at this diggin' for gold
But for all that I found there I might as well be
Where the Mountains of Mourne sweep down to the sea.

I believe that when writin' a wish you expressed
As to how the fine ladies in London were dressed
Well, if you believe me, when asked to a ball
Faith, they don't wear no top to their dresses at all.
Oh, I've seen them myself and you could not in trath
Say if they were bound for a ball or a bath
Don't be startin' them fashions now, Mary Macree,
Where the mountains of Mourne sweep down to the sea.

I've seen England's king from the top of a bus
And I've never known him, but he means to know us.
And tho' by the Saxon we once were oppressed,
Still I cheered, God forgive me, I cheered with the rest.
And now that he's visited Erin's green shore
We'll be much better friends than we've been heretofore
When we've got all we want, we're as quiet as can be
Where the mountains of Mourne sweep down to the sea.

You remember young Peter O'Loughlin, of course
Well, now he is here at the head of the force
I met him today, I was crossing the Strand
And he stopped the whole street with a wave of his hand
And there we stood talkin' of days that are gone
While the whole population of London looked on
But for all these great powers he's wishful like me
To be back where the dark Mourne sweeps down to the sea.

There's beautiful girls here, oh, never you mind
With beautiful shapes nature never designed
And lovely complexions all roses and cream
But O'Loughlin remarked with regard to the same
That if at those roses you venture to sip
The colours might all come away on your lip
So I'll wait for the wild rose that's waitin' for me
Where the Mountains of Mourne sweep down to the sea.


William Percy French, 1854-1920
Melody - W. Houston Collisson

sábado, 30 de abril de 2011

Tal como as nubes... Follas novas - Rosalia de castro

Tal como as nubes
 que impele o vento,
 i agora asombran, i agora alegran
 os espazos inmensos do ceo,
 así as ideas
 loucas que eu teño,
 as imaxes de múltiples formas,
 de estranas feituras, de cores incertos,
 agora asombran,
 agora acraran
 o fondo sin fondo do meu pensamento.


Rosalía de castro

domingo, 17 de abril de 2011

Jamaica farewell

Down the way where the nights are gay
and the sun shines daily on the mountain top
i took a trip on a sailing ship
and when i reached jamaica i made a stop
but i'm sad to say i'm on my way
won't be back for many a day
my heart is down my head is turnin' around
i had to leave a little girl in kingston town
Sounds of laughter everywhere
and the dancing girls swayin' to and fro
i must declare my heart is there
although i've been from maine to mexico
but i'm sad to say...
Down at the market you can hear ladies
cry out while on their heads they bear
ackey rice salt fish are nice
and the sun is fine anytime of the year
but i'm sad to say...



Jamaica farewell

Esta la hizo famosa Harry Belafonte

sábado, 9 de abril de 2011

Reir LLorando - Juan de Dios Peza

Viendo a Garrik -actor de la Inglaterra-
El pueblo al aplaudirlo le decía:
"Eres el más gracioso de la tierra,
Y más feliz..."
Y el cómico reía 
Víctimas del spleen, los altos lores
En sus noches más negras y pesadas,
Iban a ver al rey de los actores,
Y cambiaban su spleen en carcajadas.
Una vez, ante un médico famoso,
Llegóse un hombre de mirar sombrío:
-Sufro -le dijo-, un mal tan espantoso
Como esta palidez del rostro mío.
Nada me causa encanto ni atractivo;
No me importan mi nombre ni mi suerte;
En un eterno spleen muriendo vivo,
Y es mi única pasión la de la muerte.
-Viajad y os distraeréis.
-Tanto he viajado!
-Las lecturas buscad.
-Tanto he leído!
-Que os ame una mujer.
-Si soy amado!
-Un título adquirid.
-Noble he nacido!
-Pobre seréis quizá?
-Tengo riquezas.
-De lisonjas gustáis?
-Mis tristezas.
-Vais a los cementerios?
-Mucho... mucho...
-De vuestra vida actual ¡tenéis testigos?
-Sí, mas no dejo que me impongan yugos:
Yo les llamo a los muertos mis amigos;
Y les llamo a los vivos, mis verdugos.
Me deja -agrega el médico- perplejo
Vuestro mal, y no debe acobardaros;
Tomad hoy por receta este consejo
"Sólo viendo a Garrik podréis curaros".
-A Garrik?
Sí, a Garrik... La más remisa
Y austera sociedad le busca ansiosa;
Todo aquel que lo ve muere de risa;
Tiene una gracia artística asombrosa!
-Y a mí me hará reir?
-Ah! sí, os lo juro;
El sí; nada más él; más... ;qué os inquieta?
-Así -dijo el enfermo-, no me curo:
Yo soy Garrik!... Cambiadme la receta.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Cuántos hay que, cansados de la vida,
Enfermos de pesar, muertos de tedio,
Hacen reir como el actor suicida,
Sin encontrar para su mal remedio!
¡Ay! Cuántas veces al reir se llora!
Nadie en lo alegre de la risa fíe,
Porque en los seres que el dolor devora
El alma llora cuendo el rostro ríe!
Si se muere la fe, si huye la calma,
Si sólo abrojos nuestra planta pisa,
Lanza a la faz la tempestad del alma
Un relámpago triste: la sonrisa.
El carnaval del mundo engaña tanto,
Que las vidas son breves mascaradas;
Aqui aprendemos a reír con llanto,
Y también a llorar con carcajadas.

jueves, 7 de abril de 2011

Cuando miro el azul horizonte - Rimas - Gustavo Adolfo Bécquer

¡Cuando miro el azul horizonte
perderse a lo lejos,
al través de una gasa de polvo
dorado e inquieto;
me parece posible arrancarme
del mísero suelo
y flotar con la niebla dorada
en átomos leves
cual ella deshecho!

Cuando miro de noche en el fondo
oscuro del cielo
las estrellas temblar como ardientes
pupilas de fuego;
me parece posible a do brillan
subir en un vuelo,
y anegarme en su luz, y con ellas
en lumbre encendido
fundirme en un beso.

En el mar en la duda en que bogo
ni aún sé lo que creo;
sin embargo estas ansias me dicen
que yo llevo algo
divino aquí dentro.

 Gustavo Adolfo Bécquer

miércoles, 6 de abril de 2011

Cultivo una rosa blanca - José Martí

Cultivo una rosa blanca, 
en julio como en enero, 
para el amigo sincero 
que me da su mano franca. 


Y para el cruel que me arranca 
el corazón con que vivo, 
cardo ni ortiga cultivo: 
cultivo una rosa blanca. 

José Martí

Siempre creí que ésta era de Amado Nervo!

lunes, 28 de marzo de 2011

Si me das a elegir ( Me quedo contigo)

Si me das a elegir
Entre tú y la riqueza
Con esa grandeza
Que lleva consigo, ay amor
Me quedo contigo

Si me das a elegir
Entre tú y la gloria
Pa que hable la historia de mi
Por los siglos, ay amor
Me quedo contigo

Pues me enamorado
Y te quiero y te quiero
Y sólo deseo
Estar a tu lado
Soñar con tus ojos
Besarte los labios
Sentirme en tus brazos
Que soy muy feliz.

Si me das a elegir
Entre tú y ese cielo
Donde libre es el vuelo
Para ir a otros nidos, ay amor
Me quedo contigo

Si me das a elegir
Entre tú y mis ideas
Que yo sin ellas
Soy un hombre perdido, ay amor
Me quedo contigo

Pues me enamorado
Y te quiero y te quiero
Y sólo deseo
Estar a tu lado
Soñar con tus ojos
Besarte los labios
Sentirme en tus brazos
Que soy muy feliz.

Interpretada por los chunguitos en la clásica "deprisa, deprisa" de Carlos Saura, no tengo seguro el autor, quizas sea de los chichos?

jueves, 17 de marzo de 2011

Canción de lejos ( Humito azul )

Me voy, amor.
Si soy motivo para el olvido
decime adiós, decímelo;
que la paloma de tu pañuelo
me diga no, me diga adiós.

Me dices no,
pero tus ojos se van conmigo
por donde voy; huellita soy
que va y que vuelve como dos veces
del río a mí, del cielo a vos.

Qué sencillo modo
tuvo el cariño entre vos y yo:
tan sólo un pañuelo adonde el cielo
se me olvidó, se te olvidó.

Humito azul
que sube y sube desde la leña
quemándose, quemándome
como la luna que con tu ausencia
me sale a ver: quemándome.

Ausente soy,
como paloma herida en un ala
penando estoy. Me suelen ver
a medio vuelo de tu pañuelo
buscándote, buscándome...

Armando Tejada Gómez - César Isella

jueves, 3 de marzo de 2011

Canción del jinete - Federico García Lorca

Córdoba.
Lejana y sola.
Jaca negra, luna grande,
y aceitunas en mi alforja.
Aunque sepa los caminos
yo nunca llegaré a Córdoba.
Por el llano, por el viento,
jaca negra, luna roja.
La muerte me está mirando
desde las torres de Córdoba.
¡Ay qué camino tan largo!
¡Ay mi jaca valerosa!
¡Ay, que la muerte me espera,
antes de llegar a Córdoba!
Córdoba.
Lejana y sola.
Federico García Lorca

miércoles, 23 de febrero de 2011

Ben sei que non hai nada - Follas novas - Rosalía de Castro

Ben sei que non hai nada
novo en baixo do ceo,
que antes outros pensaron
as cousas que ora eu penso.
E ben, ¿para que escribo?
E ben, porque así semos,
relox que repetimos
eternamente o mesmo.
                                                  Rosalía de Castro

lunes, 21 de febrero de 2011

Saeta que voladora - Gustavo Adolfo Bécquer

Saeta que voladora
cruza, arrojada al azar,
y que no se sabe dónde
temblando se clavará;
hoja que del árbol seca
arrebata el vendaval,
sin que nadie acierte el surco
donde al polvo volverá;
gigante ola que el viento
riza y empuja en el mar,
y rueda y pasa, y se ignora
qué playa buscando va;
luz que en cercos temblorosos
brilla, próxima a expirar,
y que no se sabe de ellos
cuál el último será;
eso soy yo, que al acaso
cruzo el mundo sin pensar
de dónde vengo ni a dónde
mis pasos me llevarán.

Gustavo Adolfo Bécquer

jueves, 20 de enero de 2011

Preghiera Semplice. Oración de San Francisco

Signore, fa di me
uno strumento della Tua Pace:
Dove è odio, fa ch'io porti l'Amore,
Dove è offesa, ch'io porti il Perdono,
Dove è discordia, ch'io porti l'Unione,
Dove è dubbio, ch'io porti la Fede,
Dove è errore, ch'io porti la Verità,
Dove è disperazione, ch'io porti la Speranza,
Dove è tristezza, ch'io porti la Gioia,
Dove sono le tenebre, ch'io porti la Luce.
Mestro, fa che io non cerchi tanto
Ad esser consolato, quanto a consolare;
Ad essere compreso, quanto a comprendere;
Ad essere amato, quanto ad amare.
Poiché, così è:
Dando, che si riceve;
Perdonando, che si è perdonati;
Morendo, che si risuscita a Vita Eterna.
San Francesco D'Assisi
http://es.wikipedia.org/wiki/Oraci%C3%B3n_de_san_Francisco
http://www.franciscanosdecastilla.org/sfrancisco/ada.html

martes, 11 de enero de 2011

Serenata para la tierra de uno - María Elena Walsh

Porque me duele si me quedo
pero me muero si me voy,
por todo y a pesar de todo, mi amor,
yo quiero vivir en vos.
Por tu decencia de vidala
y por tu escándalo de sol,
por tu verano con jazmines, mi amor,
yo quiero vivir en vos.
Porque el idioma de infancia
es un secreto entre los dos,
porque le diste reparo
al desarraigo de mi corazón.
Por tus antiguas rebeldías
y por la edad de tu dolor,
por tu esperanza interminable, mi amor,
yo quiero vivir en vos.
Para sembrarte de guitarra,
para cuidarte en cada flor
y odiar a los que te castigan, mi amor,
yo quiero vivir en vos.

María Elena Walsh. 1930 - 2011

miércoles, 5 de enero de 2011

Cantiga do neno da tenda de Federico García Lorca. Seis poemas gallegos.

Bos aires ten unha gaita
sobre do Río da Prata
que a toca o vento do norde
coa súa gris boca mollada.
¡Triste Ramón de Sismundi!
Aló, na rúa Esmeralda,
basoira que te basoira
polvo d'estantes e caixas.
Ao longo das rúas infindas
os galegos paseiaban
soñando un val imposíbel
na verde riba da pampa.
¡Triste Ramón de Sismundi!
Sinteu a muiñeira d'ágoa
mentres sete bois de lúa
pacían na súa lembranza.
Foise pra veira do río,
veira do Río da Prata
Sauces e cabalos núos
creban o vidro das ágoas.
Non atopou o xemido
malencónico da gaita,
non viu o inmenso gaiteiro
coa frolida d'alas:
triste Ramón de Sismundi,
veira do Río da Prata,
viu na tarde amortecida
bermello muro de lama.

Federico García Lorca.

Seis poemas gallegos