lunes, 18 de julio de 2011

A Rosalía - Curros Enríquez

Do mar pola orela
mireina pasar,
na frente unha estrela,
no bico un cantar.

A musa dos pobos
que vin pasar eu,
comesta dos lobos,
comesta se veu

E vina tan sola
na noite sin fin,
¡Que ainda recei pola probe da tola
eu, que non teño que rece por min!.

Os ósos son dela, que vades gardar.
¡Ai dos que levan na fronte unha estrela!
¡Ai dos que levan no bico un cantar!

Manuel Curros Enríquez

Más

2 comentarios:

  1. "...eu, que non teño que rece por min!. "

    Siempre pienso que ese verso tiene mucho que ver con su infancia - un mal padre - ,la pérdida de su querida nai.

    ResponderEliminar
  2. Patucos, no conozco mucho la vida de Curros Enríquez... pero creo que este es un poema muy sentido.

    ResponderEliminar

Contame lo que sentís, lo que sientes o lo que piensas...