Mais ó que ben quixo un dia... Rosalía de castro

Mais ó que ben quixo un dia,
Si á querer ten aficion
Sempre lle queda un-ha magoa
Dentro do seu coraçon.

Aló nas tardes serenas,
Aló nas tardes caladas,
Fanse mais duras as penas,
Que nas brandas alboradas.

Aló nas tardes sombrisas
Aló nas tardes escuras,
Fanse mais cortas as risas
Mais negras as desventuras.

Que non hay sera tranquila
Para quen remorsos garda,
E mais presto s'aniquila
Canto mais á noite agarda.

 Continúa aquí, es el número 20, en la biblioteca virtual de la Academia Galega, así pueden leer más de Rosalía.

Cando penso que te fuches... Rosalía de Castro

Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora.
En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.

Rosalía de castro

Cal as nubes no espazo sin límites - Follas novas - Rosalía de Castro

Cal as nubes no espazo sin límites
 errantes voltexan!
 Unhas son brancas,
 outras son negras;
 unhas, pombas sin fel me parecen,
 despiden outras
 luz de centela...

    Sopran ventos contrarios na altura
 i á desbandada,
 van levándoas sin orden nin tino,
 nin en sei pra onde,
 nin sei por que causa.

    Van levándoas, cal levan os anos
 os nosos ensoños
 i a nosa esperanza.

A Rosalía - Curros Enríquez

Do mar pola orela
mireina pasar,
na frente unha estrela,
no bico un cantar.

A musa dos pobos
que vin pasar eu,
comesta dos lobos,
comesta se veu

E vina tan sola
na noite sin fin,
¡Que ainda recei pola probe da tola
eu, que non teño que rece por min!.

Os ósos son dela, que vades gardar.
¡Ai dos que levan na fronte unha estrela!
¡Ai dos que levan no bico un cantar!

Manuel Curros Enríquez

Más

Ti onte, mañán eu

    Caín tan baixo, tan baixo,
 que a luz onda min non vai;
 perdín de vista as estrelas
 e vivo na escuridá.

   Mais, agarda... ¡o que te riches
 insensibre ó meu afán!
 Inda estou vivo... inda podo
 subir para me vingar.

   Tirá pedras ó caído,
 tiraille anque sea un cento;
 tirá... que, cando caiades,
 hanvos de face-lo mesmo.

                                Rosalía de Castro - Follas Novas

Tal como as nubes... Follas novas - Rosalia de castro

Tal como as nubes
 que impele o vento,
 i agora asombran, i agora alegran
 os espazos inmensos do ceo,
 así as ideas
 loucas que eu teño,
 as imaxes de múltiples formas,
 de estranas feituras, de cores incertos,
 agora asombran,
 agora acraran
 o fondo sin fondo do meu pensamento.


Rosalía de castro

Ben sei que non hai nada - Follas novas - Rosalía de Castro

Ben sei que non hai nada
novo en baixo do ceo,
que antes outros pensaron
as cousas que ora eu penso.
E ben, ¿para que escribo?
E ben, porque así semos,
relox que repetimos
eternamente o mesmo.
                                                  Rosalía de Castro

¡Do íntimo! ¡Adios! Rosalía de Castro

¡Adios!, montes e prados, igrexas e campanas,
¡adios!, Sar e Sarela, cubertos de enramada,
¡adios!, Vidán alegre, moíños e hondanadas,
Conxo, o do craustro triste i as soedades prácidas,
San Lourenzo, o escondido, cal un niño antre as ramas,
Balvis, para min sempre o das fondas lembranzas,
Santo Domingo, en donde canto eu quixen descansa,
vidas da miña vida, anacos das entraña.
E vós tamén, sombrisas paredes solitarias
que me vicheis chorare soia e desventurada,
¡adios!, sombras queridas, ¡adios!, sombras odiadas,
outra vez os vaivéns da fertuna
pra lonxe me arrastran.
Cando volver, se volvo, todo estará onde estaba;
os mesmos montes negros i as mesmas alboradas,
do Sar e do Sarela, mirándose nas auguas.
Os mesmos verdes campos, as mesmas torres pardas
da catredal severa, ollando as lontananzas.
Mais os que agora deixo, tal como a fonte mansa
ou no verdor da vida, sin tempestás nin bágoas,
¡canto, cando en tornare, vítimas da mudanza,
terán de présa andado, na senda da desgracia!
I eu... mais eu nada temo no mundo,
¡que a morte me tarda!
De Follas Novas De Rosalía de castro

Algúns din ¡miña terra!

Algúns din ¡miña terra!
din outros ¡meu cariño!
i este, ¡miñas lembranzas!
i aquel, ¡ou meus amigos!
Todos sospiran, todos,
por algún ben perdido.
Eu só non digo nada,
eu só nunca sospiro,
que o meu corpo de terra
i o meu cansado esprito,
adondequer que eu vaia
...............vai comigo.

                                               Rosalía de Castro. Follas Novas VII
Na Galipedia 
Portal de Rosalia en cervantesvirtual